Page Nav

HIDE

Grid

GRID_STYLE

Pages

Classic Header

{fbt_classic_header}

Breaking News

latest

Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | Tinos on the run

Και τελικά, τί είναι ο πολιτισμός, αν δεν είναι η φροντίδα για την καθημερινότητα...  Είναι τα Μέγαρα Μουσικής και ο Andrea Bocelli στο Ηρώ...

Και τελικά, τί είναι ο πολιτισμός, αν δεν είναι η φροντίδα για την καθημερινότητα... 
Είναι τα Μέγαρα Μουσικής και ο Andrea Bocelli στο Ηρώδειο; 

Eίναι η νέα Λυρική Σκηνή και οι εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας; 

Ή μήπως είναι το να στήνεις ένα μονοπάτι για να αντέχει εκατονταετίες, να «δένεις» στην πέτρα ένα ολόκληρο νησί... 

...για να μην το πάρει ο χρόνος, να αφομοιώνεις ήθη και έθιμα που σε κάνουν καλύτερο… 

Μάλλον, όλα πολιτισμός είναι. 
Αλλά, σκέφτομαι καμμιά φορά, πως άλλη σημαντικότητα έχει το κομμάτι εκείνο του πολιτισμού που καταφέρνει και φτάνει στο μεγαλύτερο μέρος του λαού και με το οποίo έρχεται σε επαφή καθημερινά και άλλη το «αποστειρωμένο», που απευθύνεται σε λίγους και κατ’ ανάγκην εκλεκτούς, που μπορούν να μετέχουν σε αυτόν.   


Δεν τέρπουν και τα δύο κομμάτια του πολιτισμού το ίδιο. Μια ξερολιθιά δεν ευχαριστεί όπως το άκουσμα μιας ωραίας μουσικής ή όπως η ανάγνωση ενός καλού βιβλίου. 


Aλλά, μου δίνει να καταλάβω με έναν άμεσο τρόπο τον σεβασμό στον τόπο που αποτυπώνεται πάνω της και την σκέψη του μάστορα, που αποπνέει τον σεβασμό στις επερχόμενες γενιές, τις οποίες παράλληλα διδάσκει και πώς πρέπει να φέρονται. 


Δεν έχει ζύγι ο πολιτισμός. 
Eυτυχώς, δηλαδή, γιατί θα δινόταν λαβή στους απανταχού τεχνοκράτες για να βαθμονομήσουν την παράδοση και να την πουλήσουν σε «επενδυτές». 
Τόσο παίρνει η Ακρόπολη και δεν πωλείται, τόσο παίρνει η Χαλακιά και την κάνω βιομηχανική ζώνη. 


Μα, νομίζω πως αυτό το παλεύουν και μάλλον, το πετυχαίνουν για την ώρα. 
Ίσως φταίει πως δεν νιώθουμε σαν πολιτισμό και παράδοσή μας τα μονοπάτια και τις ξερολιθιές. 

Δεν έχει ζύγι, λοιπόν, ο πολιτισμός για να πει κανείς πόσο αξίζει ένας υνταγός φτιαγμένος από μάρμαρα...



...σκαλισμένα στο χέρι, σαν αυτόν που φεύγει από το λαγκάδι της βρύσης πίσω απ΄την Αετοφωλιά και καταλήγει στο χωριό μέσα. 

Ο υνταγός που παληότερα ήταν «στάμνινος», όπως λεγόταν ο πήλινος παληά και επειδή"έπεφταν πέτρες και έσπαζε και κοβόταν το νερό κι΄έπρεπε οι Αετοφωλιανές να κουβαλάνε με την στάμνα νερό και τυρρανiόνταν, τον σκάλισαν σε μάρμαρα..!" 

Μάρμαρα βαλμένα το ‘να πλάι στ’ άλλο, σκαλισμένα να ακολουθούν τις κούρμπες του μονοπατιού, με σημεία όπου το σκάλισμα φάρδαινε...

...για να μπορεί να γυρνάει το νερό σε κάποιο χωράφι χωρίς να παρασέρνεται ο πίρος με τα παληόπανα, που λειτουργούσε σαν εκτροπέας του νερού.
Ποιός τα λάξεψε, πότε τα λάξεψε, δεν ξέρω.
Σύντομη η ζωή τους. 
Ήρθε το εύκολο τσιμέντο και παροπλίστηκαν. 
Το ευτύχημα είναι πως ο τσιμεντένιος υνταγός δεν καλουπώθηκε πάνω στον μαρμάρινο, αλλά, πλάι του. 


Που μπορεί να σημαίνει πως ο μαρμάρινος είχε ήδη καλυφθεί από χώμα και πέτρες ή ακόμη, πως υπήρχε ακόμη ένας στοιχειώδης σεβασμός στην δουλειά των παληότερων που δεν άφησε να γίνει αυτό. 


Ή ακόμη, μιάς και ο τσιμεντένιος βρίσκεται στην εσωτερική πλευρά του μαρμάρινου, πως το μονοπάτι επρεπε να φαρδύνει ή είχε ήδη φαρδύνει και ο νέος υνταγός δεν μπορούσε να τρέχει μέσα στην μέση. Υποθέσεις... 

Δεν έχω άλλο να πω, εξόν από το ότι από τις μικρές αυτές «σπηλιές»...

...που συναντάμε πηγαίνοντας προς το λαγκάδι της Βρύσης, έπαιρνε χώμα για τις στάμνες ο Αετοφωλιανός μάστορας και ότι, στο λαγκάδι...


...δεσπόζει ένα πανέμορφο, πολύ παληό γεφύρι...


...που αξιζει να διασχίσει κανείς 


και να βγει στην υπέροχη...

...πλακοστρωμένη ανηφοριά που ανεβαίνει...

...απότομα το όμορφο βουνό.