Η Βωλάξ είναι ένα ιδιαίτερο χωριό στην Τήνο. Δυο πράγματα το κάνουν ξεχωριστό : οι γιγάντιοι γρανιτόλιθοι που το περιτρυγυρίζουν και η τέχν...
Η Βωλάξ είναι ένα ιδιαίτερο χωριό στην Τήνο. Δυο πράγματα το κάνουν ξεχωριστό : οι γιγάντιοι γρανιτόλιθοι που το περιτρυγυρίζουν και η τέχνη της καλαθοπλεκτικής των κατοίκων του.
Σ’αυτή την τέχνη των χεριών που πλέκουν τη λυγαριά, την ιτιά και το καλάμι, κληροδοτώντας από γενιά σε γενιά τα μυστικά τους, αναφέρεται το βιβλίο- φωτογραφικό λεύκωμα του εθνολόγου και λαογράφου Αλέκου Φλωράκη «Βωλαξιανοί καλαθοπλέκτες» με υπότιτλο «Ενα μονοτεχνικό χωριό στην Τήνο» (έκδοση Παλαμάρη).
Μια τέχνη αιώνων που τη συναντούμε στον Ομηρο, στο Βυζάντιο, στη νεοελληνική εποχή σε Αργός, Κρήτη, Σαντορίνη. Στη Βωλάξ ο καλαθάς έχει συνείδηση της τέχνης του. «Αλλού δεν το κάνουν έτσι, δεν κρατάει σκόρτσο (αντίσταση). Το δικό μας γίνεται ένα σώμα και κρατάει… Πρέπει νάχεις καλό όνομα, αλλιώς δεν θα ξανάρθει ο άλλος ν’αγοράσει» λέει ένας τεχνίτης του χωριού.
Σ’ανήλιαγα και δροσερά εργαστήρια κάτω από τα σπίτια τους, πλέκουν ακούραστα και με μαστοριά καλάθια, κοφίνια, ντυσίματα νταμιτζάνας, πανέρια, κ.α. στα οποία μπορείς να βάλεις από ψωμί, κρασί, λάδι, έως βουτήματα, ρούχα, κλπ. (αν περάσεις από κει θα σε κεράσουν απαραιτήτως μια ρακή). Αφού συλλέξουν από τα γύρω μέρη τα υλικά τους, λυγαριά, σταβάρι, καλάμι, τυλιγάδι, σκίνο τα κατεργάζονται με ειδικά εργαλεία όπως το τρισέτο, ο σβανάς, η διχάλα, το σουβλί, ο κόπανος.
Παρότι το επάγγελμα φθίνει (αστυφιλία, γήρανση, νέα υλικά, εισαγόμενα φτηνά βιομηχανοποιημένα προΪόντα) οι εναπομείναντες καλαθοπλέκτες στη Βωλάξ δεν το βάζουν κάτω. Ο κυρ Αλέκος, ο κυρ Γιάννης, ο κυρ Γιακουμής, ο κυρ Ιγνάτιος συνεχίζουν αγόγγυστα να πλέκουν καλάθια στο γρανιτένιο χωριό τους.
Μια τέχνη αιώνων που τη συναντούμε στον Ομηρο, στο Βυζάντιο, στη νεοελληνική εποχή σε Αργός, Κρήτη, Σαντορίνη. Στη Βωλάξ ο καλαθάς έχει συνείδηση της τέχνης του. «Αλλού δεν το κάνουν έτσι, δεν κρατάει σκόρτσο (αντίσταση). Το δικό μας γίνεται ένα σώμα και κρατάει… Πρέπει νάχεις καλό όνομα, αλλιώς δεν θα ξανάρθει ο άλλος ν’αγοράσει» λέει ένας τεχνίτης του χωριού.
Σ’ανήλιαγα και δροσερά εργαστήρια κάτω από τα σπίτια τους, πλέκουν ακούραστα και με μαστοριά καλάθια, κοφίνια, ντυσίματα νταμιτζάνας, πανέρια, κ.α. στα οποία μπορείς να βάλεις από ψωμί, κρασί, λάδι, έως βουτήματα, ρούχα, κλπ. (αν περάσεις από κει θα σε κεράσουν απαραιτήτως μια ρακή). Αφού συλλέξουν από τα γύρω μέρη τα υλικά τους, λυγαριά, σταβάρι, καλάμι, τυλιγάδι, σκίνο τα κατεργάζονται με ειδικά εργαλεία όπως το τρισέτο, ο σβανάς, η διχάλα, το σουβλί, ο κόπανος.
Παρότι το επάγγελμα φθίνει (αστυφιλία, γήρανση, νέα υλικά, εισαγόμενα φτηνά βιομηχανοποιημένα προΪόντα) οι εναπομείναντες καλαθοπλέκτες στη Βωλάξ δεν το βάζουν κάτω. Ο κυρ Αλέκος, ο κυρ Γιάννης, ο κυρ Γιακουμής, ο κυρ Ιγνάτιος συνεχίζουν αγόγγυστα να πλέκουν καλάθια στο γρανιτένιο χωριό τους.
Γ.Ε.Β.
Πηγή : http://www.kykladesnews.gr